روش های آدرس دهی متغیرها

متغیر که در قسمت پیشین هم تعریف شده اند، هرکدام یک آدرس منحصر به فردی ب خود اختصاص داده اند. توسط این آدرس ها می توان به اطلاعات متغیرها دسترسی پیدا کرد و در ابتدای هر آدرس ناحیه قرارگیری آن متغیر و سپس ادامه آدرس باید نوشته شود. دو روش آدرس دهی خواهیم داشت: 

1. آدرس دهی مطلق
2. آدرس دهی سمبولیک

مقاله پیشنهادی: تعریف متغیرها

آدرس دهی مطلق

در این نوع آدرس دهی، متغیر به صورت نام ناحیه و آدرس محل قرارگیری به صورت کنار هم تعریف می شوند. برای مثال I0.8 که حرف i به معنای ناحیه آدرس، اعداد 0 و 8 هم نشان از محل قرارگیری دارد. 

آدرس دهی سمبولیک

متغیر را در قالب یک نام سمبولیک محصر به فرد تعریف می کنند و سپس آن را در برنامه استفاده می نمایند. در معرفی سمبل یا تگ متغیرهای ورودی/خروجی می توانید در محیط پیکربندی سخت افزار روی کارت مورد نظر کلیک کرده و گزینه IO tags را انتخاب نمایید. 

  4 نکته آدرس دهی متغیرها  

1. آدرس دهی بیتی، صرفا یک بیت از حافظه آدرس دهی می شود. 
2. آدرس بایتی، صرفا یک بایت از حافظه آدرس دهی می شود.
3. آدرس دهی word، دو بایت از فضای حافظه آدرس دهی می شود. بین دو آدرس حداقل دو شماره بایت فاصله وجود داشته باشد.
4. آدرس دهی دابل word چهار بایت از فضای حافظه دهی می شود. بین دو آدرس متوالی، حداقل 4 شماره بایت فاصله وجود داشته باشد.